ساعت دو وچهار دقیقه شبه.دقیقا نمیدونم بگم دوشنبه ۲۵م یا سه شنبه ۲۶م! البته دوشنبه واقعا تموم شده و باید با این قضیه که امروزم هیچ کار مفیدی نکردم کنار بیام.
خونه مامانیم. من نشستم توی هال و همه تو اتاقاشون خوابیدن. چراغ آشپزخونه فقط روشنه و چشمام میسوزه. گشنمه. شاید پاشم چیزی بخورم اما نباید! نمیخوام بیشتر از این به نظمم گند بخوره. مسواک زدم و روغن صورت و دور چشم. نیم ساعتیم توی جام دراز کشیدم ولی گوشیم خاموش شد و نمیدونم به خاطر فلتوایت عصر بود یا چی، که خوابم نبرد
البته که میدونم! استرس کارای نکرده داره بیچارم میکنه. یه عالمه ددلاین از رگ گردن بهم نزدیکتره.و نمیرسم و نمیرسم و نمیرسم
فقط توی گوشی میچرخم. لپ تاپمو باز میکنم و هی سایتای مختلفو میبینم. امروز هفت هشتا مقاله توی ویرگول خوندم. توش سرچ کرده بودم تنبلی و مقاله هاشو میخوندم. خوشم میاد از سایتش. مطالب خوبی داره و معمولا هم خیلی مفیدن و تالیفین.یعنی از این کپی پیستیا یا ترجمه های دوزاری نیستن. احتمالا مطالب خوبی که بنویسم اینجا (یعنی میشه؟ یعنی میرسم به این مرحله؟) رو بازنویسی میکنم برای ویرگول. بعله من چنین فرد ایده پرداز و خفنی هستم روی کاغذ. در عمل؟ هیچی! مطلقا هیچی!
خلاصه این همه مطلبی که خوندم چی بود؟ کمال گرا نباش، همین الان کارو شروع کن!
خب ولی من بازم این کارو نکردمL گشت زدم بین سایتا و ایمیل چک کردم و ایمیل زدم و حالم بد و بدتر شد. بعد هم خالم اومد اینجا درباره آش پشتپای پسرخالم حرف زد و تعریف کرد از خدافظیشون تو فرودگاه که من دوباره بغض و اشکی شدمL و بعد هم مادربزرگم اومد بالا (طبقه پایین ساختمون مامانم اینان) بعد هم که همسر رسید. بعد هم شام و نت گردی و گوشی بیشعووور و حالام که اینجام.
به شدت نمیتونم بشینم پشت کارم و از تخفیفان و افسردگی و پینترست و رهنماکالج و کوفت و درد و زهرمار رو سرچ کردمL چته عاخه دختر؟دو خط از پروژمو مینویسم پا میشم راه میرم! یا میرم دسشویی یا هرکاری که نخوام کار اصلیمو انجام بدم. الانم که نشستم وبلاگ نوشتن! کاری که سالها به تعویق انداخته شده رو با چه عشق و پشتکاری دارم انجام میدم! یاللعجب!
حالا من میخواستم یکی دوتا داستان بنویسم برای مسابقاتی که ددلاینشون آخر شهریوره. ایده هم دارم برای یکیش.ولی داستان نوشتن من مصیبتیه که از پروژه نوشتن خیلی سختتره به خاطر ماهیت خیالپردازانه بودنش.از طرف دیگه هدف، امید، یا آرزویی تو دلم هست که راه رسیدن بهش از این راه میگذشت،یعنی از بردن در مسابقهو با این که من بخوام چند ساعت وقت بذارم برای داستان جشنواره ای در اون حد، قطعا به دست نمیاد.(عاقا ته دلم ولی خیلی امیدوارما!) این چیزی که گفتم سالهاست هدف من بوده ولی با کارای خودم تبدیل شده به آرزوم.
دلم میخواد از این فرصت شبانه استفاده کنم و پروژه ها رو تموم کنم. تعداد کلمات هر پروژه عملا یک سوم این متنیه که الان نوشتم و تعدادشونم چهارتاس! یعنی اگه این وقتو صرف کارم کرده بودم تموم میشد! حالا خوبه بحث کار و پوله! منم به شدت پول لازمم
گفتم روی یه کاغذ همه مشغولیتامو نوشتم؟ حالا افتاده تو مخم که همشو تا ته شهریور انجام بدم:/
خدایامرگ بر کمال طلبیL
عاهان اینم بگم چون یادم میره! من چند روز قبل، سعی میکردم مایندفول باشم به توصیه نگارا و اگرچه سخت بود، ولی توی اون لحظات حال خوبی داشت و در کل، زندگی باکیفیت تر و شادتری رو داشتم تجربه میکردم.
اما این دو سه روزه، متاسفانه سی پی یوی ذهنم همش مشغول به کارای انجام نشدس و من هم اجازه میدم ذهنم جایی دور از زمان و مکان حال باشه. فکر میکنم اگه بخوام مایندفول بودن رو هم تمرین کنم دیگه ذهنم داغ میکنه و این پرسه ها و پروازها رو بهش اجازه دادم این چند روز به عنوان خنک سازی مغزم!
یه مدت بگذره و از حجم و استرس کارا کم بشه، مایندفول بودنو شروع میکنم دوباره و قطعا دربارش حرف میزنیم با هم.
فکر میکنم دو سه ماهی میشه که این وبو ساختماما روحیه ایده‌آل گرایی و اهمال‌کاری یا آکراسیای وحشتتتتنااااکم، منو از شروع به نوشتن دور کرد! حالا جالبه بگم که من کلا تو مغزم یه وبلاگ دارم و همه کارامو مینویسم توی ذهنم، جوری که انگار دارم روزانه‌نویسی میکنم! و جالب‌تر اینکه انقدر برای این وبلاگ خالی نقشه کشیدم تو ذهنم که خدا میدونه! از ایده‌های فوق جذابی که به این میرسید که این وبلاگ بشه شغل اصلیم و منبع درآمد!!!!!!!
خب داشتن ایده‌های بزرگ، اهمال کاری بینهایت و خستگی و افسردگی و کمال‌گرایی، ترکیب جالبی نیست و شما رو به یه آدم هیچ کاری نکن تبدیل میکنه! همون اتفاقی که برای من افتاده توی همه زمینه‌ها و حالا درصددم که آروم آروم رفعش کنم.
شاید بد نباشه از خودم بگم برای شروع.
من بیست و شیش سالمه. متاهلم. مهندسی مکانیک خوندم در یه دانشگاه عالی دولتی و حالا هم ارشد تئاتر میخونم! هرازگاهی کار میکنم. هرازگاهی دورکاریتوی چاق‌ترین حال ممکنم و در پوستم نمیگنجم رسما:(( انقدر که تمام شکم و بازو و ران‌هام پر ترک و عین ی ده شکم‌زاییده شده:(((((
افسردگیمهم‌ترین مشکلیه که دارم.البته بی ارادگی و تنبلی و خستگی شدید هم دارم که فکر میکنم چقدر منو از زندگی که لیاقتشو داشتم عقب انداختن، اما به نظر خودم همش ریشه در افسردگی داره. از دوران نوجوونی با این مشکل دست و پنجه نرم کردم در دوره‌های مختلف زمانی، اما الان دوساله که دیگه سخت دستش رو گلومه و سیاه‌ترین روزامو میگذرونم.دکتر رفتم، روانشناس هم رفتم اما هم از نظر مالی به مشکل خوردم هم همون ول‌کردن کارای نصفه‌نیمه و بی‌انگیزگی و بی‌ارادگی گریبانگیرم شد.
فکر میکنم اگه قدر خودمو میدونستم، اگه تلاش عادی هم داشتم حتی و نه خیلی زیاد، چقدر جای بهتری بودم.چقدر حالم خوب بودچقدر با دیدگاهای الکی که الان قبولشون ندارم، با لجبازی، با حرف اطرافیان، با خامیعمرمو سوزوندم و کاری نکردمنه حال کردم، نه موفقیتی کسب کردم.فقط خوردم و خوابیدمالان هم درد و زخم حسرت داره منو از پا درمیاره.افسردگیم این دو ساله این شکلی بروز پیدا کرده که مدام یاد گذشته‌هام.باد خاطرات خوب دانشگاه.یاد بی‌مسیولیتی خونه پدری، یاد خوش‌گذرونی‌های دانشجویی.و دلم میخواد یا برگردم به چهار پنج سال پیش یا بمیرم! از حال متنفرم و به آینده امیدی ندارم
فکر میکنم کم از دوران جوونیم استفاده کردم و دیگه عمری که رفته نمیاد و یه سری اتفاقا دیگه هرگز تکرار نمیشن و الان تو سن من نوبت یه سری چیزا گذشته که من تجربه نکردم یا کم تجربه کردم و دیگه هم هرگز به اون شکل حداقل تجربه نمیشن و چیزایی روبرومه که دوستشون ندارم بزرگی و.رو اصلا دوست ندارم
زخم حسرتم انقدررر عمیقه که تموم شبا بیدار میمونم و تو آتیش میسوزمروزا نمیتونم کاری کنم و هیچ کاری برام اونقدر جالب نیست.
وقتی گروه‌های دوستی رو میبینم. آدمای جوون‌ترو که خوش میگذرونن، کسایی که هنوز ازدواج نکردن تو این سن و دارن عشق و حال میکنن، وقتی خنده‌ها و خوش‌گذرونی‌ها و لذت‌های جوونی رو تو بقیه میبینم، تمام وجودم تو آتیش حسادت میسوزه. آدمای جوون‌تر و خوشی‌هاشون بیچارم میکنه از غم.
و اینکه همه حرفایی که بقیه میزنن رو میدونم، اینکه خاطره جدید بساز، اینکه بعدا حسرت بیست و شیش سالگیتو میخوری، اینکه هنوز خیلی جوونماینکه خودم باید کاری کنم و.تموم این مدت، کاری که کردم این بوده که با همه حرف زدم و نظرشونو پرسیدم و سرچ کردم و سرچ کردم فارسی و انگلیسیپس حرفای اینجوری به دردم نمیخوره
مدام دوست دارم همه فک کنن دبیرستانیم! فکر کنن خیلی کوچیک و بچم! و این یعنی از حالم راضی نیستم! رجوع بسیار زیادم به گذشته یعنی الانم تعریفی نداره.یعنی حالم از همه چی بهم میخوره البته که هرقدر راهکارای مدیریت زمان و برنامه‌ریزی و انگیزشی و. رو هم به کار میبندم، باز هم زندگیم راکده و کارای لیستامو انجام نمیدم هم بی‌تاثیر نیست.
میدونین چیه؟!هیچی نیست که بش فکر کنم و یخ قلبم باز شه.دکترا؟ نه! پول؟ نه! کار عالی؟ نه! خونه رویاهام؟نه! باز لاغر شدن برام شیرینه چون حس میکنم اعتماد به نفسم میره بالا و میرم تو اجتماع.که اونم به خاطر زیادی بودن وزنم (۱۱۵) و اینکه پرخوری احساسی دارم و خلاصه همه چی افتاده تو سیکل، هی داره بدتر میشه!
میدونین که نتایج کنکور ارشد اومده.
خب.فکر کنم کافی باشه بگم که این متنو ده روز پیش نوشتم و پستش نکردم تا الان! چرا؟ اهمال کاری و اهمال کاری و آکراسیا!
یه متن دیگه هم نوشته بودم که پریده متاسفانه و البته راضیم که نتایج اهمال کاری و به تعویق انداختن کارهامو میبینم.اینجوری شاید یه کم بهتر شم! به هرحال، امروز بیست و چهار شهریورههمون حالای بالا رو دارم.علاوه بر اون:
دیشب غول سیاه افسردگی اومده بود سراغم مثل هرشب، ولی مجهزتر. کار خاصی نکرده بودم دیروز و غمگین بودم. آخر شب هم هی نشستم ولی بازم کارامو نکردم. با جنگ درونی، خودمو بلند کردم بردم مسواک زدم و فیس واش و آبرسان و دور چشم و کرم دست. نشستم تو تخت، حتی دراز هم نکشیده بودم، رفتم پیامای دو سال قبل همسر رو خوندم و حالا گریه نکن کی گریه بکن! انقدر عر زدم و واسش پیاما رو فوروارد کردم و هی دردودل کردم و چرت پرت گفتم. نصف شب، حدودا دو نیم یهو بیدار شد و دید من دارم گریه میکنم! تو همون خواب بو بیداری گفت انقدر گریه کردی پف کردی! چی شده؟ منم گفتم دستم درد میکنه (سر شب با یه شیشه دستم پاره شده بود) اونم گفت ضدعفونیش کردی؟ گفتم آره و بعد هم رفتم تو اتاق بغلی رو زمین خوابیدم که گریم بیدارش نکنهدلم میخواست بمیرم. صبح هشت و نیم پاشدم ولی بینهایت کرخت و خموده! اصن یه حال مرگی داشتم که.دیگه سیر و آب ناشتام رو خوردم، میوه خوردم، وکیوم شکم کردم و ورزش سیکس پک این ۳۰ دیز! رو هم انجام دادم. بعد پاشدم فرنچ تست پزیدم برای خودم:)))) زنگ زدم به یه جایی که سفارش داشتم و به مامانم پیام دادمدرباره پسرخالم حرف زدیم که دیشب پرواز داشت برای امریکا.دلم گرفته واقعا.بچگیامون با هم صمیمی بودیم چون نوه بعد از من همین پسرخالم بود که سه سال کوچیکتره ازم. ولی کم کم دور شدیم و فاز جفتمون تغییر کرد. الان دیگه نمیتونم باهاش راحت حرف بزنم و بحث کنم.هعی.پنجشنبه شب هم تو رستوران کابان مهمونی خدافظیش بود که خیلی خوردیم اونجا و من اشکی هم ریختم چون میدونستم دیگه حالا حالاها نمیبینمش.
آره خلاصه.بعد مسئول تحویل سفارشم اومد که ازش گرفتم و رفتم سوپر مارکت شیر و لیموترش و رب گرفتم.
بعد هم که شستن و جاانداختن خوراکیا و یه کوچولو یخچالو مرتب کردم و آلبالو خشکه شستم و خوراکیامو چیدم روی میز و گوشت هم گذاشتم بیرون که شب قیمه بپزم ایشالا. ناهار هم لوبیا و سیب زمینی ریختم تو زودپز و با یه لیموترش و نمک و کرفس تازه، شد سلاد مقوی و خوشمزه. قهوه فرانسه هم تو قوری دم کردم و با شیر خوردم که بعدش بشینم سر کارام که جا داره بگم اثر قهوه پرید و من هیچ غلطی نکردم:((((
آهان راستی همه کاریی که تو ذهنمه رو هم رو یه تیکه کاغذ نوشتم که یکم ذهنم آزاد شه.به یه خانومی هم پیام دادم برای اسیستنت شدن.
قرار بود یه جا برم مصاحبه ساعت سه که تصمیم گرفتم نرم و الان زنگ زدن و جواب ندادم:(((( کار خوبی نکردم که اطلاع ندادم.
ساعت دوازده یکی از بچه های ارشد دفاع داشت و خیلیا قرار بود برن. منم اولش تصمیم داشتم برم. ولی هم این بستمو گفت میاره، هم اینکه درخواست دادیم کارت ماشینو دوباره بیارن و اعلام خرابی تلفن هم کردیم. غیر از بسته هم که هیشکی نیومده هنوز:(((((
همسر پیام داده که حالش خیلی زیاد بده:((((
خستم از این همه بی انرژی بودن جفتمونالبته که عاقا زیربار نمیرن و بهشون هم برمیخوره! نمیدونم این روزا دیگه تکرار نمیشه و داره به بدترین حال ممکن میگذره.خدایا نجاتم بده:(((
عرض سلام و ادب و احترام! بعد از دو ماه برگشتم و احساس میکنم که هیچ کاری رو نمیتونم انجام بدم و خاک تو سرم! روزهامم همینجوری میگذرههمش احساس میکنم چه زندگی کسالت باری دارم و افسرده ام و هیچ کار مفید و زاینده ای نمیکنم.اما حوصله انجام هیچ کاری رو هم ندارم! شب ها موقع خواب، وقتی توی تاریکی و سکوت دراز کشیدم زیر پتوی گرم و نرم و صدای نفس های منظم همسر رو از کنارم میشنوم؛ همونجور که زل زدم به سقف یهو یه چیزی از درونم شروع میکنه به جوشیدن! کلی انگیزه و هیجان و ایده میاد سراغم؛ اونقدر قویه این حس که میتونم همون موقع پاشم و دنیا رو متحول کنم! دلم میخواد از تک تک لحظه هام استفاده کنم اما.از فردا همون آش و همون کاسه.
ساعت خوابم خیلی زیاد و طولانی شده. تقریبا شبی هشت نه ساعت میخوابم و در کل روز هم بی نهایت حس کرختی و کمبود انرژی و خواب آلودگی دارم. دو روزه قرص جنسینگ میخورم و پیش روانپزشکم که برم؛ ازش میپرسم ممکنه اثر داروهام باشه؟ (نظر باباجانم اینه.)باورم نمیشه این من بودم که چهار پنج سال پیش ساعت پنج و نیم پا میشدم و لباس قشنگ میپوشیدم و آرایش میکردم و پیاده میرفتم نیم ساعت تا دم تاکسی ها و بعدم یونی و. نمیدونم به خاطر گذر زمانه یا افسردگی یا چه چیز دیگه ای.فقط غم گذشته چسبیده بهم وداره خفم میکنه.غم اینکه دیگه اون متین پرشور و نشاط سابق نیستم و هیچ دستاوردی هم ندارم.اینو همه هم میدونن و به روم میارن و گاهی هم نمیارن:(((
پروپوزالمو نوشتم و برای استاد فرستادم که منو سرتا پا قهوه ای کرد و گفت خاک تو سرت با این ایده هات! :///// منم دیگه کم رغبت شدم و خلاصه هنوز پروپوزالم در هواست!
برای تکمیل این مصیبت نامه؛ قیمت بنزین هم افزایش پیدا کرده و اینترنت همه جا به جز سایتای ایرانی قطعه و جوونای بیگناه دیگه ای کشته شدن و حالم از این جهنم به هم میخوره:((((
دلم میخواد پر انرژی باشم؛ برم یوگا (خانوم دکتر زد میگفت نیاز به خواب رو خیلی کم میکنه)، کتاب بخونم؛ شاد و پر انرژی باشم؛ دفاع کنم؛ شکرگزاری کنم و لاغر شم اما حالم خوش نیست برای شروع! حال هممون خوش نیست.جوونیمونو، عمرمونو گرفتن و باید با بدبختی پسش بگیریم! خدایا نگاهی کن به این سرزمین خشکسالی و دروغ!
یادم باشه دفعه بعد؛ از ماجرای صحبت با دوستم بگم؛ درباره مزیت کمتر کار کردن؛ درباره کتاب پنج صبح؛ درباره کره بادوم زمینی و ماست درست کردن و درباره چیزهای دیگه ای که امیدوارم مثبت باشن
درباره این سایت